Lieve lezer,

Aan het einde van dit jaar wil ik graag een moment met je delen.
Niet om samen te vatten, af te ronden of iets op te lossen — maar om even stil te staan en adem te halen.

De winter nodigt ons uit tot vertraging. Tot rust. Tot het besef dat niet alles in een rechte lijn hoeft te groeien. In de natuur bestaat geen haast, alleen ritme. En dat ritme ziet er voor ieder van ons anders uit.

In veel gesprekken van het afgelopen jaar hoorde ik een vergelijkbaar verlangen, soms zacht uitgesproken, soms nauwelijks hoorbaar:
“Ik verlang naar ruimte. Naar zachtheid. Naar mezelf.”

Voor veel mensen brengt deze tijd van het jaar juist spanning in plaats van ontspanning. We verwachten warmte en gezelligheid, terwijl ons lichaam misschien vooral rust nodig heeft. En dat is oké. De winter is geen eindpunt,  het is een pauzeknop. Een plek waar je even mag leunen, terugkijken, en voelen wat je nodig hebt.

Een cliënt zei laatst iets wat me raakte:
“Mijn nieuwe jaar begint eigenlijk pas in de lente.”

Dat bleef bij me. Want voor velen van ons klopt dat misschien meer dan we denken. Echte beweging, echt ontwaken begint vaak pas wanneer het licht weer terugkeert — van buiten, of van binnen.

Misschien herken je dat ook.

Als ik je in deze tijd iets eenvoudigs mag meegeven, dan is het dit:
Je hoeft niets te forceren.
Je hoeft niet te versnellen.
Je hoeft niets te presteren.

Je mag zijn waar je bent, precies zoals het nu is.

En soms is het helpend om iemand te hebben die even met je meekijkt. Een zacht moment van aandacht voor jezelf — niet omdat er iets mis is, maar omdat bewust leven waardevol is. Even stilstaan bij je ritme, je groei, en wat nu gezien wil worden.

Voel je welkom om in het nieuwe jaar zo’n moment voor jezelf te nemen.

Voor nu wens ik je een rustige winter toe, 
met zachtheid, warmte en momenten van licht, hoe klein of stil ze ook mogen zijn.

Op nieuwe beginnen, wanneer het voor jóu klopt.

Met warmte,
Esther

En soms, wanneer woorden stilvallen, neemt poëzie het over.

Lente in de winter

Lente in de winter
Soms zakt de wereld even stil,
alsof alles wacht
op een zachte adem.

In die rust voel je
hoe je lichaam iets anders vraagt:
wat minder ruis,
wat meer ruimte,
en de tijd om weer te worden
wie je al was.

De winter hoeft niet opgelost
of gladgestreken te worden.
Hij hoeft alleen
gezien te worden.

Want ergens onder dat donkere dek
ligt jouw lente al klaar —
met ideeën die ontwaken,
met kracht die terugkomt,
met de warrior in jou
die niet vecht,
maar gewoon bestaat.

En misschien begint jouw jaar
niet in januari,
maar op het moment
dat je weer voelt
dat het licht je raakt.

Tot die tijd
is elke stap vooruit genoeg,
elke adem een begin,
en elke winterdag
een stille voorbereiding
op alles wat straks
weer gaat bloeien.